To read this article in English please click here.
Eerder dit jaar heb ik het artikel, Leven aan de rand van de Oegandese maatschappij: de Batwa, gepost. Aangezien ik wist dat er van deze stam, die tot de oudste nog overlevende stammen van Afrika behoort, een paar groepen direct aan of in de buurt van Lake Bunyonyi leven, wilde ik er daarvan toch zeker eentje bezoeken gedurende mijn meest recente periode in dit adembenemend mooie gebied, waar wij NiCA Foundation gesticht hebben.
We hadden ons bezoek gepland op een dag die een bewolkte bleek te zijn. Doch omdat er de voorgaande dagen al aardig wat regen gevallen was, waren we dankbaar voor wat de weergoden ons gunden; we kregen zelfs af en toe een straaltje zonneschijn.
Uiteraard in het gezelschap van onze lokale NiCA Manager, Noah, die een zeer ervaren gids is, hadden we met een motorboot ongeveer een uur nodig om onze bestemming te bereiken.
Nog niet eerder had ik zo’n grote tocht over het meer gemaakt en ik heb zo ongelooflijk van elke minuut genoten! Het meer wordt omringd door flinke heuvels, en waar je maar kijkt zie je een verscheidenheid aan natuurlijke en gecultiveerde gewassen. Aan de oevers en op de eilanden groeien de mooiste bloemen en voortdurend zijn er overal vogeltjes, waaraan Lake Bunyonyi zijn naam dankt, te zien. Lake Bunyonyi betekent, ‘waar veel kleine vogels zijn’. Zo nu en dan zagen we ook een koppeltje kroonkraanvogels, één keer zelfs in het gezelschap van een paar kleintjes!
Plotseling viel mijn oog op een punt veel verderop, al waar ik zo’n acht á tien figuurtjes onderscheidde die zich razendsnel op een aardig hoge heuvel naar beneden bewogen. Terwijl we dichterbij kwamen, legde Noah uit dat het een groep van hoofdzakelijk Batwa kinderen was; zij hadden onze boot al van verre had zien naderen en zich gerealiseerd dat er bezoek in aantocht was. Daarom begaven zij zich nu vanaf hun nederzetting naar beneden om ons te verwelkomen! Noah bereidde ons voor op wat nu ging komen. Ik zou een stok overhandigd krijgen waarvan ik steun zou hebben tijdens het beklimmen van de heuvel naar de nederzetting van deze Batwa groep. De kinderen zouden ons eerst de heuvel op en later de heuvel af vergezellen; uiteraard hoopten zij daarvoor beloond te worden met een klein geldbedrag. Toen we de kinderen, allemaal jongens, nog verder genaderd waren, zag ik dat ze zelfs op blote voeten de heuvel waren komen afrennen!
De jongens wachtten op ons bij een aanlegsteiger. Enthousiast als ze waren, konden ze nauwelijks wachten tot onze boot was aangelegd. Alles ging zoals Noah had uitgelegd en voordat het beseften waren we in een rij de steile heuvel, die door de regen van de voorgaande dag aardig glad was, aan het beklimmen. In mijn linkerhand had ik de stok die ik gekregen had en waarvoor ik al gauw erg dankbaar was, aangezien ik er ontzettend veel steun aan had. Ik voelde me echter ook enorm overweldigd door wat zich rechts van mij afspeelde….Eén van de jongetjes was naast me komen lopen en had mijn hand vastgepakt. Hij deed dat op een vriendelijke manier, doch tegelijkertijd met zulk een stevige grip, dat ik me helemaal veilig voelde bij het beklimmen van dit steile en glibberige pad. Hij deed dit duidelijk niet voor het eerst! Terwijl ik een moment achterom keek zag ik dat mijn reisgenoten dezelfde hulp kregen van andere jongens. Het was een hartverwarmend gebaar dat ik nog nooit eerder ervaren had en dat me diep raakte! De jongen naast me bleek een paar woordjes Engels te kunnen verstaan en toen ik hem naar zijn naam vroeg, verstond ik ‘Anson’. Ergens halverwege de heuvel bevond zich een bankje waar we, samen met een paar van de jongens, een paar minuten konden uitrusten. Al met al duurde het een half uurtje om de kleine nederzetting van deze Batwa groep, bovenop de heuvel, te bereiken. Boven bevonden zich ook de andere groepsleden; sommigen waren volwassen, doch de meesten waren kinderen.
We zagen een aantal zeer eenvoudige huisjes die gebouwd waren van hout en klei. Een blik naar binnen bij één ervan leerde me dat er slechts één vertrek was, waarin alle meubilair ontbrak; in dat ene vertrek leefde en sliep dus een heel gezin.
Het uitzicht over het meer was geweldig, maar ik vroeg me af hoe deze mensen zich zouden voelen tijdens de nachten, alsook onder koude en regenachtige weersomstandigheden met als enige beschutting hun eenvoudige en zeker niet winddichte huisjes. Als gevolg van de hoogteligging van dit gebied is het klimaat hier niet hetzelfde als in de rest van Oeganda. Tijdens regenval kan het aardig koud worden en ook in de nachten dalen de temperaturen aanzienlijk.
Zoals in mijn eerdere artikel over de Batwa genoemd, zijn slechts enkelen van hen in staat geweest om nieuwe manieren van overleven te vinden, bijvoorbeeld als pottenbakkers, dansers en entertainers. Hoewel zij onder hartverscheurende omstandigheden leefden, was deze groep er kennelijk in geslaagd deze manieren te ontwikkelen. Hun prachtige ambachtelijke werkjes werden uitgestald en op een bepaald moment begonnen ze te zingen en te dansen; er werd mij uitgelegd dat ze een welkomstlied zongen. Hoe prachtig om ook een aantal van de kinderen enthousiast te zien meedoen!
Na deze geweldige opvoering en na een donatie te hebben gedaan, besloten we dat het tijd was om terug te keren naar onze boot. Het hele glibberige pad naar beneden legden we, net als de weg omhoog, af in het gezelschap van dezelfde jongens die ons op dezelfde manier tot steun waren; zo wisten we de boot veilig te bereiken. Nadat we de jongens beloond hadden zoals ze uiteraard hoopten, renden ze de heuvel net zo snel weer op als we hen er voorheen hadden zien afrennen. Voor ons begon de opnieuw prachtige terugreis over het meer.
Het was opnieuw een onvergetelijke ervaring geweest!
HWMCO-Nederland & NiCA Foundation
‘We Fight Poverty by Bringing Development.’
NB: voor iedereen die graag op de hoogte gehouden wil worden van het laatste nieuws op onze website bestaat de mogelijkheid ons dit te laten weten door hieronder als opmerking naam en e-mailadres achter te laten. Na aanmelding ontvangt u per e-mail de link naar elk laatst gepost artikel. Uw gegevens blijven uiteraard privé.
